🐐 Chcę Się Z Tobą Kochać Wiersze

Translations in context of "się kochać" in Polish-English from Reverso Context: się z tobą kochać, będziemy się kochać, się ze mną kochać, chcesz się kochać, chcę się z tobą kochać Tak, abyś każdego dnia stawał lub stawała się dla siebie przyjacielem, który trzyma za Ciebie kciuki. Który wierzy w Ciebie i wspiera na każdym kroku. Który jest tuż obok i możesz na niego liczyć. Bo kochać siebie, to traktować siebie z szacunkiem, wyrozumiałością i miłością. I to nie tylko wtedy, gdy jest to łatwe. Chcę być z tobą do śmierci i dalej, lecz ty nie malej, nie wstydź się proszę, ja pecha nie przynoszę, szczęście ci chcę ofiarować, nie potrafię tego opisać i namalować, więc nich te słowa na razie wystarczą, nie bój się ich czytać, one nie warczą. Chcę być miłością twą największą, Największą na świecie nie Wiersze miłosne pozwalają rozładować emocje, utożsamić się z podmiotem, bardzo często przeżywającym rozterki podobne do naszych, a nawet uczą jak wygląda miłość na różnych etapach życia. Wiersze miłosne pokazują, że warto o miłość dbać i walczyć o jej prawidłowe rozumienie wśród dzisiejszego pokolenia. czubie się ja z tobą czubię uwielbiam trzymać twoje dłonie w oczy patrzeć bezwstydnie uśmiechem kusić czubie się ja z tobą czubię chcę z tobą być po rosie boso chodzić orły na śniegu robić przy muzyce cykad się kochać czubie się ja z tobą czubie. w Twoich oczach mój cały świat 30. 10. ‘07 Co chcę słyszeć, co zobaczyć. Rzecz nietrudna i nienowa, Moja luba! te dwa słowa: K o c h a m c i e b i e, k o c h a m c i e b i e. Innego nie chcę widoku, Kiedy z tobą będę w niebie; Tylko niech te dwa wyrazy, Napisane w twoim oku, Odbite po tysiąc razy Widzę wszędzie wkoło siebie. I innej muzyki w niebie Nie chcę od wschodu Miłosne życzenia. Dziękuję Ci za spędzone z Tobą chwile, Za Twój radosny uśmiech i spojrzenie miłe, Za Twoją czułość i zrozumiałość, I w trudnych chwilach pocieszenie, Za Twą cierpliwość i wytrwałość, Za Twych gorących ust rozkosz całą, Za ciepło Twego wtulonego ciała, Za to, że gdy ja się poddałam, Ja chcę być z tobą, chcę się z tobą kochać. Posty: 28 Poprzednia; 1; 2; 3; Việt anh Posty: 181 Rejestracja: wt cze 14, 2022 1:38 pm. Z Gilly? Wyniki wyszukiwania frazy: chcę się z tobą kochać. Strona 17 z 666. galaretka Myśl 16 września 2009 roku, godz. 20:42 4,0°C " chcę: jeździć po świecie z parasolem pięknych kwiatów. i bukietem owocowym. biesiadujmy więc przy stole. śmiejąc się i snując rozmowy . serwujmy swojskie dania. przy wtórze głośnej kapeli. są dożynki święto plonów. niechaj cała wieś się weseli . jak fetować to fetować. niechaj grają kapelmistrze. hołd oddajmy wszyscy Bogu. w tej oprawie uroczystej Kocham cię. 7. Kochanie Ciebie sprawiło, że tak wiele niemożliwości, stało się możliwe. Kochanie ciebie to wszystko, co chcę robić do końca życia. 8. Mówią, że zakochuje się tylko raz, ale to wielkie kłamstwo, bo za każdym razem, gdy na ciebie patrzę, zakochuję się od nowa. 9. Tłumaczenia w kontekście hasła "tobą kochać" z polskiego na hiszpański od Reverso Context: się z tobą kochać, chcę się z tobą kochać Tłumaczenie Context Korektor Synonimy Koniugacja Koniugacja Documents Słownik Collaborative Dictionary Gramatyka Expressio Reverso Corporate oG6coC. Chyba trzeba było zapalenia dróg oddechowych, żebym zwolniła tempo i znalazła znowu czas na pisanie. Jak już człowiek straci głos, a w mieszkaniu nie ma nawet kota, z którym byłoby można wejść w interakcję, nie pozostaje nic poza notesem i długopisem. Jako że dzisiejsza aura sprzyja dozie melancholii i sztuki, przyjrzymy się dzisiaj bliżej chilijskiemu mistrzowi pióra. Pablo Neruda i jego wiersze miłośnikom literatury są już pewnie dobrze znane. Dla tych jednak, którzy z Nerudą jeszcze się nie zetknęli, mam kilka faktów na start. Pablo Neruda to tylko przydomek, który został zaczerpnięty od imion francuskiego pisarza wyklętego oraz czeskiego poety. Pablo nazywał się tak naprawdę Ricardo. Poeta angażował się politycznie i należał do Komunistycznej Partii Chile. Możecie sobie wyobrazić tłum 100 tysięcy ludzi słuchających odczytu wierszy? Pablo doświadczył takiej widowni dla swojej twórczości, co uważane jest za rekord odczytu autorskiego. Dwa lata przed swoją śmiercią poeta nagrodzony został Nagrodą Nobla w kategorii Literatura. Jego śmierć wciąż owiana jest niejaką tajemnicą. Przypuszcza się, że poeta został zamordowany, jednak brakuje ostatecznych dowodów. Twórczość Nerudy czerpie w początkowym okresie z modernizmu, a późniejsze dzieła charakteryzują się wpływami surrealizmu i zaczyna odznaczać się w nich odrębny styl poety – pełen symboliki, dynamizmu, atmosfera lęku, niepokoju. Dziś mam dla was trzy z moich ulubionych wierszy. Jakżeby inaczej – o miłości. ———————————————————-Pab———– Pablo Neruda – wiersze o miłości SI TÚ ME OLVIDAS Jeśli mnie zapomnisz Los versos del Capitán, 1952 Nikt tak nie mówi o miłości jak Neruda. Wiersz zaczyna się jakby szeptem Quiero que sepas una cosa. Romantycznie, spokojnie, poeta przywodzi nam na myśl różne obrazy – kryształowy księżyc, powolną jesień, drewno rozkładane płomieniami ognia w kominku. Wszystkie bodźce, elementy, które przywodzą mu na myśl ukochaną. Jednak ten sielski, romantyczny nastrój urywa się. Jeśli nagle o mnie zapomnisz, nie szukaj mnie, bo już zapomniałem o tobie. Mężczyzna mówiący w wierszu nie dramatyzuje, nie promuje idei jedynej słusznej wybranki życia. Tworzy wizję miłości konstruktywnej, miłości świadomej i powziętej jako decyzja obu wybranków. Sprzeciwia się walce o czyjąś miłość, wie, że do pielęgnowania miłości trzeba dwojga. Mimo to, emanuje od niego potrzeba kochania, pokłady czułości i wrażliwość. Wiersz ma w sobie nadzieję, ale nadzieję, której znane są realia życia. “Nie” wypowiedziane przeciwko jego miłości to możliwość, którą daje swojej wybrance. Gdyby nie była to jedna z możliwości, nie można by tego nazwać miłością. Quiero que sepas una cosa. Tú sabes cómo es esto: si miro la luna de cristal, la rama roja del lento otoño en mi ventana, si toco junto al fuego la impalpable ceniza o el arrugado cuerpo de la leña, todo me lleva a ti, como si todo lo que existe, aromas, luz, metales, fueran pequeños barcos que navegan hacia las islas tuyas que me aguardan. Ahora bien, si poco a poco dejas de quererme dejaré de quererte poco a poco. Si de pronto me olvidas no me busques, que ya te habré olvidado. Si consideras largo y loco el viento de banderas que pasa por mi vida y te decides a dejarme a la orilla del corazón en que tengo raíces, piensa que en ese día, a esa hora levantaré los brazos y saldrán mis raíces a buscar otra tierra. Pero si cada día, cada hora sientes que a mí estás destinada con dulzura implacable. Si cada día sube una flor a tus labios a buscarme, ay amor mío, ay mía, en mí todo ese fuego se repite, en mí nada se apaga ni se olvida, mi amor se nutre de tu amor, amada, y mientras vivas estará en tus brazos sin salir de los míos. Chcę byś wiedziała Jedną rzecz. Wiesz jak to jest gdy spojrzę na kryształowy księżyc, na rozgrzaną gałąź leniwej jesieni w mym oknie, jeśli dotknę przy ogniu niewyczuwalnego popiołu lub pomarszczonego ciała drewna, wszystko kieruje mnie do ciebie, jakby wszystko co istnieje, zapachy, światło, metale, były łódką, która płynie w stronę twoich wysp, które mnie wyczekują. Dobrze więc, jeśli po trochu przestaniesz mnie kochać i ja przestanę cię kochać po trochu. Jeśli nagle o mnie zapomnisz nie szukaj mnie, bo już zapomniałem o tobie. Lecz jeśli twierdzisz, że długi i szalony jest łopot flagi, pod którą mija me życie, i zechcesz zostawić mnie na brzegu serca gdzie zapuściłem korzenie pamiętaj że tego dnia, o tej godzinie, podniosę ręce i moje korzenie wyruszą by szukać innej ziemi. Lecz, jeśli każdego dnia o każdej porze, z bezwzględną słodyczą czujesz, żeś mi przeznaczona, jeśli każdego dnia pnie się kwiat do twoich ust szukając mnie, moja miła, moja droga, cały ten ogień zapłonie we mnie ponownie, we mnie nic się nie wyłącza, nic się nie zapomina, moja miłość żywi się twoją, kochana, i póki żyjesz jest w twych ramionach nie opuszczając moich. —————————————————————————————————————— POEMA XX Veinte Poemas de Amor y una Cancion Desesperada, 1924 Tym razem z wiersza emanuje romantyczne spojrzenie na miłość. To monolog mężczyzny próbującego pogodzić się z rozstaniem. To wspomnienie ukochanej, to rozmowa z samym sobą i próba zrozumienia. Ya no la quiero, es cierto, pero tal vez la quiero. Już jej nie kocham, to pewne, ale być może ją kocham. Mężczyzna nie może zaznać spokoju i szuka ukojenia we wspomnieniach. Szuka drogi do zaakceptowania, że es tan corto el amor y tan largo el olvido (Tak krótka jest miłość, a tak długie zapomnienie.). Puedo escribir los versos más tristes esta noche. Escribir, por ejemplo: “La noche está estrellada, y tiritan, azules, los astros, a lo lejos.” El viento de la noche gira en el cielo y canta. Puedo escribir los versos más tristes esta noche. Yo la quise, y a veces ella también me quiso. En las noches como ésta la tuve entre mis brazos. La besé tantas veces bajo el cielo infinito. Ella me quiso, a veces yo también la quería. Cómo no haber amado sus grandes ojos fijos. Puedo escribir los versos más tristes esta noche. Pensar que no la tengo. Sentir que la he perdido. Oir la noche inmensa, más inmensa sin ella. Y el verso cae al alma como al pasto el rocío. Qué importa que mi amor no pudiera guardarla. La noche está estrellada y ella no está conmigo. Eso es todo. A lo lejos alguien canta. A lo lejos. Mi alma no se contenta con haberla perdido. Como para acercarla mi mirada la busca. Mi corazón la busca, y ella no está conmigo. La misma noche que hace blanquear los mismos árboles. Nosotros, los de entonces, ya no somos los mismos. Ya no la quiero, es cierto, pero cuánto la quise. Mi voz buscaba el viento para tocar su oído. De otro. Será de otro. Como antes de mis besos. Su voz, su cuerpo claro. Sus ojos infinitos. Ya no la quiero, es cierto, pero tal vez la quiero. Es tan corto el amor, y es tan largo el olvido. Porque en noches como ésta la tuve entre mis brazos, mi alma no se contenta con haberla perdido. Aunque éste sea el último dolor que ella me causa, y estos sean los últimos versos que yo le pisać najsmutniejsze wiersze tej nocy. Pisać na przykład: "Noc jest gwiaździsta I drżą niebieskie gwiazdy w oddali". Wiatr nocy krąży w niebiosach i śpiewa. Mogę pisać wiersze najsmutniejsze tej nocy. Kochałem ją i czasami ona też mnie kochała. W takie noce jak ta miałem ją w ramionach. Całowałem ją tyle razy pod bezkresnym niebem. Ona mnie kochała, czasami ja też ją kochałem. Jakże nie kochać było uporczywych jej dużych oczu? Mogę pisać wiersze najsmutniejsze tej nocy. Myśleć, że jej nie ma. Smucić się, że ją straciłem. Słuchać nocy ogromnej, bez niej jeszcze ogromniejszej. I wiersz na serce spada jak rosa na łąki. Jakie ma to znaczenie, kiedy moja miłość nie mogła jej zatrzymać. Noc jest gwiaździsta, a jej nie ma przy mnie. To wszystko. Gdzieś daleko ktoś śpiewa. Gdzieś daleko. Moja dusza nie chce się pogodzić z tym, że ją straciłem. Jakby przybliżyć ją chciały, szukają jej moje oczy. Moje serce jej szuka, a jej nie ma przy mnie. Ta sama noc, która przynosi świt tym samym drzewom. My, tamci z dawna, nie jesteśmy już tymi samymi. Już jej nie kocham, to pewne, lecz jakże ją kochałem. Mój głos szukał wiatru, aby dotknąć jej słuchu. Z innym. Będzie z innym. Jak przed moimi pocałunkami. Jej głos, jej ciało pełne światła. Jej oczy bezgraniczne. Już jej nie kocham, z pewnością, ale być może ją kocham. Tak krótka jest miłość, a tak długie zapomnienie. Bo w takie noce jak ta miałem ją w ramionach. Moja dusza nie chce się pogodzić z tym, że ją straciłem. Nawet jeśli to byłby ostatni ból, jaki mi sprawia, I to są ostatnie wiersze, jakie dla niej piszę. —————————————————————————————————- POEMA XV Veinte Poemas de Amor y una Cancion Desesperada, 1924 Nie ma to jak stan zakochania, w którym nawet milczenie przeradza się w spektakl pełen znaczeń. Neruda napisał ten wiersz mając 19 lat. Wiersz jest skąpany melancholią nieobecności. Mężczyzna mówiący w wierszu zwraca się do kogoś, kogo nie ma, kogo nie może dosięgnąć, do kogoś, kto milknie, jakby już nie żył. W ten sposób poeta ukazuje nieobecność ukochanej i samotność zaznanej w miłości, jednak nie w sposób tragiczny. Dla podmiotu lirycznego ten dystans to część miłości. Mężczyzna wie, że nie może przejąć kontroli nad osobą, którą kocha. A po ciszy przychodzi słowo, jeden uśmiech. I wszystko powraca. Me gustas cuando callas porque estás como ausente, y me oyes desde lejos, y mi voz no te toca. Parece que los ojos se te hubieran volado y parece que un beso te cerrara la boca. Como todas las cosas están llenas de mi alma emerges de las cosas, llena del alma mía. Mariposa de sueño, te pareces a mi alma, y te pareces a la palabra melancolía. Me gustas cuando callas y estás como distante. Y estás como quejándote, mariposa en arrullo. Y me oyes desde lejos, y mi voz no te alcanza: déjame que me calle con el silencio tuyo. Déjame que te hable también con tu silencio claro como una lámpara, simple como un anillo. Eres como la noche, callada y constelada. Tu silencio es de estrella, tan lejano y sencillo. Me gustas cuando callas porque estás como ausente. Distante y dolorosa como si hubieras muerto. Una palabra entonces, una sonrisa bastan. Y estoy alegre, alegre de que no sea cierto. Podoba mi się, gdy milkniesz, bo jesteś jakby nieobecna i mnie słyszysz z daleka, i mi mój głos cię nie dotyka Wydaje się, że twoje oczy odpłynęły i wydaje się, że pocałunek zamknie twoje usta. Jak wszystkie rzeczy, które przepełnia mi dusza wyłaniasz się z nich, pełna duszy mojej Motyl snu, przypominasz moją duszę i przypominasz wyraz melancholia. Podoba mi się, gdy milkniesz i jesteś jakby odległa. I tak jakby narzekasz, śniący motyl. I mnie słyszysz z daleka, i mój głos cię nie dosięga: pozwól, że zamilknę razem z twoim milczeniem, Pozwól mi mówić do ciebie także twoim milczeniem Jasnym jak lampa, prostym jak pierścień. Jesteś jak noc, cicha i rozgwieżdżona Twoja cisza jest gwiaździsta, tak daleka i prosta. Podobasz mi się, kiedy milkniesz bo jesteś jakby nieobecna. Odległa y bolejąca, jakbyś umarła. Wtedy, jedno słowo, jeden uśmiech wystarczą I jestem szczęśliwy, szczęśliwy, że to nieprawda. —————————————————————————————————————— Jeśli wiersze Pablo Nerudy to niekoniecznie wasz klimat, polecam odkrywać hiszpańskojęzyczną kulturę innymi sposobami. Tutaj mam dla was muzykę po hiszpańsku w klimatach indie, folk rock, a tutaj kilka propozycji filmowych. Natomiast, jeżeli lubicie poezję, to ciekawa jestem, czy macie waszych ulubionych poetów hiszpańskojęzycznych. Jeśli publikowane przeze mnie treści w jakiś sposób Ci pomagają, będzie mi miło, jeśli wspomożesz moją inspirację i postawisz mi kawę. 🙂 Więcej wierszy na temat: Erotyk « poprzedni następny » Mojemu pierwszemu recenzentowi , za ostanią ,najcudowniejszą recenzją jaką kiedykolwiem otrzymałam Chcę się z tobą dziś kochać na diamentach rosy na łożu z trawy mokrej otulona mgłą gdy różowością świtu pachną moje włosy kiedy perły wilgoci na skórze błyszczą ,lśnią Chcę się z toba też kochać na czerwcowej łące wśród niewinnosci rumianków i poziomek słodyczy unieść się jak motyl ,poszybować w słońce niech dusza sie wyrwie ,a namiętność niech krzyczy Kochać sie z tobą pragnę w jesieni blaskach porannych kiedy z brzozowych warkoczy złoto ścieka na ziemię Zatopić się w twych pieszczotach , pocałunkach zachłannych Dać ci wrzosową słodycz jak spełnione marzenie I kochać się jeszcze wśród nocy mrozem skrzących roztańczyć sie w blasku iskier z płomieni uwolnionych zwariować spełnieniem ,oszaleć z rozkoszy na anielskich skrzydłach wstydliwie pogubionych Napisany: 2006-11-13 Dodano: 2006-11-14 15:03:28 Ten wiersz przeczytano 14651 razy Oddanych głosów: 27 Aby zagłosować zaloguj się w serwisie « poprzedni następny » Dodaj swój wiersz Wiersze znanych Adam Mickiewicz Franciszek Karpiński Juliusz Słowacki Wisława Szymborska Leopold Staff Konstanty Ildefons Gałczyński Adam Asnyk Krzysztof Kamil Baczyński Halina Poświatowska Jan Lechoń Tadeusz Borowski Jan Brzechwa Czesław Miłosz Kazimierz Przerwa-Tetmajer więcej » Autorzy na topie kazap Ola Bella Jagódka anna AMOR1988 marcepani więcej » Więcej wierszy na temat: Miłość « poprzedni następny » Kiedy będziesz odjeżdżać nie żegnaj się ze mną zamknij za sobą czasu drzwi cieniem odchodząc w ciemność szarą codzienność zostaw bym mogła poskładać siebie poszukać sensu nowych dni błąkać się w nich bez celu nie, nie opadnę z sił przepełnione serce- baterią ogrom tęsknoty uzupełnia w mig więc mogę czerpać przez wieki i tyle niewypowiedzianych słów... cóż los... trzosu jego miary chcę byś w swym świecie szczęśliwy był ja w swoim się postaram -33- Napisany: 2022-07-20 Dodano: 2022-07-21 00:05:22 Ten wiersz przeczytano 221 razy Oddanych głosów: 10 Aby zagłosować zaloguj się w serwisie « poprzedni następny » Dodaj swój wiersz Wiersze znanych Adam Mickiewicz Franciszek Karpiński Juliusz Słowacki Wisława Szymborska Leopold Staff Konstanty Ildefons Gałczyński Adam Asnyk Krzysztof Kamil Baczyński Halina Poświatowska Jan Lechoń Tadeusz Borowski Jan Brzechwa Czesław Miłosz Kazimierz Przerwa-Tetmajer więcej » Autorzy na topie kazap Ola Bella Jagódka anna AMOR1988 marcepani więcej » Nazywa się „romantyzm„Ruchowi kulturalnemu i artystycznemu, który narodził się w Europie pod koniec XVII wieku, zwłaszcza w Niemczech i Wielkiej Brytanii. Celem tego było nadanie pierwszeństwa uczuciom, znacznie przewyższającym racjonalizm i neoklasycyzm; w tym sensie jest więc również uważane za „rewolucję”. W tym czasie było wiele dzieł i wyrazów artystycznych z różnych dziedzin, takich jak literatura, muzyka i malarstwo. Jednak w tym poście chcemy podkreślić prace głównego autorzy romantyzmu naprawdę niesamowite w poezja romantyczna, gdzie poeci próbowali odłożyć na bok regułę, którą obowiązywał neoklasycyzm, aby bardziej skupić się na zmarginalizowanych czynnikach standardów społecznych. Wskaźnik1 Odkryj te niesamowite wiersze 1. Pamiętaj o 2. Annabel 3. O bólu 4. 5. Przed tobą 6. Niespokojna 7. Przeszłość Odkryj te niesamowite wiersze romantyzmu Wśród najwybitniejszych autorów są między innymi Lord Byron, William Blake, Georg Philipp Freiherr, Walt Whitman, Gustavo Adolfo Bécquer, Victor Hugo, Samuel Taylor Coleridge, John Keats, Percy Bysshe Shelley, William Wordsworth, Edgar Allan Poe. Wszyscy o nich opowiadają wiersze romantyzmu, które dla miłośników poezji tego gatunku są prawdziwymi bogami. 1. Zapamiętaj mnie "Moja samotna dusza płacze w ciszy, chyba że moje serce jest zjednoczeni z Twoim w niebiańskim przymierzu wzajemnego wzdychania i wzajemnej miłości. To płomień mojej duszy jak zorza polarna, świeci w klauzurze grobowej: prawie wymarły, niewidoczny, ale wieczny ... nawet śmierć nie może go splamić. Pamiętaj o mnie! ... Blisko mojego grobu nie przechodź, nie, bez modlitwy; dla mojej duszy nie będzie większej męki niż świadomość, że zapomniałeś o moim bólu. Usłysz mój ostatni głos. To nie jest przestępstwo módlcie się za tych, którzy byli. ja nigdy O nic cię nie prosiłem: gdy wygaśnie, żądam od ciebie że na moim grobie uroniłeś łzy." Autor: Lord Bryan. 2. Annabel Lee To było wiele, wiele lat temu w królestwie nad morzem, mieszkała tam dziewczyna, którą możesz znać imieniem Annabel Lee; a ta pani żyła bez innego pragnienia niż kochać mnie i być kochanym przeze mnie. Byłem chłopcem, a ona dziewczyną w tym królestwie nad morzem; Kochamy się z pasją większą niż miłość, Ja i moja Annabel Lee; z taką czułością, że skrzydlaci serafini płakali urazy z wysoka. Z tego powodu dawno, dawno temu w tym królestwie nad morzem, wiatr wiał z chmury, zamrażam moją piękną Annabel Lee; ponurych przodków przybyli nagle, i odciągnęli ją daleko ode mnie, dopóki nie zostanie zamknięta w ciemnym grobie, w tym królestwie nad morzem. Aniołowie, na wpół szczęśliwi w Niebie, Zazdrościły nam, Jej, mnie. Tak, to był powód (jak mężczyźni wiedzą, w tym królestwie nad morzem), że wiatr wiał z nocnych chmur, zamrażanie i zabijanie mojej Annabel Lee. Ale nasza miłość była silniejsza, bardziej intensywna niż wszystkich naszych przodków, większy niż wszystkich mędrców. I żadnego anioła w jego niebiańskiej skarbcu, żadnego diabła pod oceanem, nigdy nie może oddzielić mojej duszy mojej pięknej Annabel Lee. Cóż, księżyc nigdy nie świeci bez usypiania mojego pięknego towarzysza. A gwiazdy nigdy nie wschodzą bez wywoływania jej promienne oczy. Nawet dzisiaj, gdy noc tańczy przypływ, Kładę się obok mojej ukochanej, mojej ukochanej; mojemu życiu i mojej ukochanej, w jego grobie nad falami, w jego grobie nad ryczącym morzem. Autor: Edgara Allana Poe. 3. O bólu innego Mogę obserwować czyjś ból bez czucia przy nim smutku? Czy mogę kontemplować czyjś żal bez próby złagodzenia tego? Mogę obejrzeć przelaną łzę bez dzielenia bólu? Czy ojciec może zobaczyć, jak jego syn płacze? bez żalu? Czy matka może słuchać obojętnie lament dziecka, strach niemowlęcia? Nerd! Niemożliwy! To nigdy, przenigdy nie będzie możliwe. Czy ten, kto się do wszystkiego uśmiecha słyszysz jęki ptaka? Słuchaj swoich bolesnych i potrzebujących dzieci? Słyszysz płacz cierpiących dzieci? Bez siedzenia przy gnieździe skrapiasz jej piersi litością? Bez siedzenia przy łóżeczku wylewając łzy na łzy dziecka? I nie spędzać dnia i nocy osuszamy nasze łzy? O nie, to nigdy nie będzie możliwe. To nigdy, nigdy nie będzie możliwe. Zachowuje swoją radość dla nas wszystkich; staje się młody; staje się współczującym człowiekiem. On też cierpi. Pomyśl, że nie jesteś w stanie westchnąć, bez twego twórcy przy tobie; Pomyśl, że nie możesz płakać bez twojego twórcy nie płacze. Ach, to daje nam radość który niszczy nasze smutki. Dopóki nasz ból nie zostanie opróżniony razem z nami będzie opłakiwać. Autor: Williama Blake'a. 4. Giaour Ale najpierw na ziemi, jako wysłany wampir, twoje zwłoki zostaną wygnane z grobu; wtedy, wściekły, będziesz wędrować po tym, co było twoim domem, a swoją krew musisz zrywać; tam, twojej córki, siostry i żony, O północy wyschnie źródło życia; Chociaż brzydzisz się tym bankietem, musisz koniecznie pielęgnuj swoje sine chodzące zwłoki, Twoje ofiary, zanim wygaśnie, ujrzą swego pana w szatanie; przeklinając cię, przeklinając siebie, twoje więdnące kwiaty są na łodydze. Ale taki, który za twoją zbrodnię musi upaść, najmłodszy ze wszystkich, najbardziej kochany, nazywając cię ojcem, będzie ci błogosławił: To słowo pochłonie twoje serce w płomieniach! Ale musisz skończyć swoją pracę i obserwować ostatni kolor na jej policzkach; z jego oczu ostatni blask, i musisz zobaczyć jego szkliste spojrzenie zamarznąć na martwym błękicie; bezbożnymi rękami cofniesz później warkocze jej złotych włosów, które były pieszczone przez Ciebie pętlami i z rozczochranymi obietnicami czułej miłości; Ale teraz to zabierzesz pomnik twojej agonii! Z twojej własnej najlepszej krwi wytryśnie zgrzytające zęby i wymizerowane usta; wtedy do swego ponurego grobu pójdziesz; idź i z demonami i duchami delirium, dopóki nie uciekną przed zszokowanym horrorem widma bardziej ohydnego niż oni. Autor: Lorda Byrona. 5. Zanim ty umrę Zanim umrę: ukryty już w jelitach żelazo, które noszę, za pomocą którego otworzył twoją rękę szeroka śmiertelna rana. Przed tobą umrę: i duch mój, w jego wytrwałym przedsięwzięciu usiądą u bram śmierci, że dzwonisz, żeby zaczekać. Z godzinami dniami lata będą latać, i do tych drzwi zapukasz na końcu. Kto przestaje dzwonić? Aby twoja wina i twoje szczątki ziemia zachowa, myjąc cię w falach śmierci jak w innej Jordanii. Tam, gdzie szmer życia drżenie przed śmiercią odchodzi, jak fala, która dociera do plaży cichy do wygaśnięcia. Tam, gdzie grób, który się zamyka otwórz wieczność, wszystko, co oboje utrzymywaliśmy w ciszy musimy o tym porozmawiać. Autor: Gustavo Adolfo Becquera. 6. Niespokojna miłość Przez deszcz, przez śnieg, Przechodzę przez burzę! Wśród lśniących jaskiń Na mglistych falach idę Zawsze do przodu, zawsze! Pokój, odpoczynek, przyleciały. Szybko przez smutek Chcę zostać zarżnięty To cała prostota Trwały w życiu Bądź nałogiem tęsknoty, Gdzie serce czuje serce, Wydaje się, że oba płoną Wydaje się, że oboje czują. Jak mam latać? Daremne były wszystkie konfrontacje! Jasna korona życia, Burzliwa błogość, Kochanie, jesteś tym! Autor: Goethego. 7. Na Zapomnisz o szczęśliwych godzinach, które pogrzebaliśmy W słodkich sypialniach miłości Stłoczą się nad ich zimnymi trupami Ulotne echa liścia i kwiatu? Kwiaty tam, gdzie radość spadła, I odchodzi tam, gdzie wciąż mieszka nadzieja. Czy zapomnisz o zmarłych, przeszłości? Nie są jeszcze duchami, które mogą się zemścić; Wspomnienia, które czynią serce ich grobem, Lamenty, które szybują w mroku, Szepcząc okropnymi głosami Że uczucie szczęścia zamienia się w ból. Autor: Percy Bysshe Shelle. Mamy nadzieję, że te wiersze romantyzmu przypadły Ci do gustu, ponieważ dla nas były naprawdę niesamowite. Jeśli chcesz dodać jakiś inny wiersz, możesz to zrobić poprzez komentarze; Zachęcamy również do udostępniania go w sieciach społecznościowych, aby Twoi przyjaciele kochający poezję mogli się trochę oświecić. Podobne artykuł:10 najlepszych wierszy modernizmu Treść artykułu jest zgodna z naszymi zasadami etyka redakcyjna. Aby zgłosić błąd, kliknij być zainteresowany

chcę się z tobą kochać wiersze